یافته ها

یک مطالعه آزمایشی به رهبری محققان مرکز جامع سرطان UCLA Health Jonsson نشان می‌دهد که برای افراد مبتلا به سرطان پانکراس قابل برداشتن مرزی، تجویز یک داروی ایمونوتراپی همراه با شیمی‌درمانی قبل از جراحی بی‌خطر است و ممکن است نتایج طولانی‌مدت را بهبود بخشد.

یافته‌ها نشان داد که درمان بیماران با درمان ترکیبی قبل از جراحی منجر به افزایش موفقیت‌آمیز حذف تومور، افزایش دوره زمانی قبل از بدتر شدن سرطان و افزایش بقای کلی در مقایسه با گروه‌های کنترل تاریخی می‌شود. محققان همچنین دریافتند که افزودن جزء ایمونوتراپی عوارض جانبی قابل توجهی را افزایش نمی دهد و منجر به عوارض قابل توجه بعد از عمل نمی شود.

این یکی از اولین کارآزمایی‌هایی است که با یک مهارکننده PD1 در سرطان لوزالمعده نئوادجوانت گزارش شده است و ما دریافتیم که این رویکرد جدید با نتایج مثبتی از جمله افزایش عملکرد سلول‌های T سیتولیتیک، یک جزء کلیدی از سیستم ایمنی مسئول حمله به سلول‌های سرطانی مرتبط است. . علاوه بر این، افزایش مشاهده‌شده در آدنوزین سرکوب‌کننده سیستم ایمنی نشان‌دهنده یک مکانیسم مقاومت بالقوه است که می‌توانیم آن را در یک مطالعه بعدی هدف قرار دهیم تا توانایی بدن برای مبارزه با سرطان را حتی بهتر افزایش دهیم.»

دکتر زیو واینبرگ، یکی از مدیران برنامه انکولوژی سلامت دستگاه گوارش UCLA و اولین نویسنده چکیده مطالعه

جیسون لینک، دانشیار جراحی و نویسنده این مطالعه گفت: «این کارآزمایی به‌طور منحصربه‌فردی تیم‌های تحقیقاتی UCLA را با تخصص در آدنوکارسینوم پانکراس ادغام کرد و امکان دسترسی به بافت تومور بیمار فراتر از آنچه معمولاً در دسترس است را فراهم کرد.» “با این منابع موجود، ما توانستیم تغییرات دانه ای در ایمنی ضد تومور را شناسایی کنیم که ممکن است به نتایج مثبت در این کارآزمایی جدید کمک کرده باشد.”

زمینه

سرطان پانکراس یکی از چالش برانگیزترین سرطان ها برای درمان است. تنها 12 درصد از افرادی که با این بیماری به خصوص تهاجمی تشخیص داده شده اند بیش از پنج سال زندگی می کنند و اکثر درمان ها -; از جمله شیمی درمانی های مرسوم، درمان های هدفمند و ایمونوتراپی -؛ در درمان آن ناموفق هستند. مطالعات قبلی که شیمی درمانی و مهارکننده‌های PD1 را ترکیب می‌کردند، نوعی داروی ایمونوتراپی که به سیستم ایمنی کمک می‌کند سلول‌های سرطانی را به طور مؤثرتری شناسایی و از بین ببرد، بهبودی در درمان افراد مبتلا به سرطان پانکراس نشان نداده است. با این حال، قبل از این مطالعه، استفاده از ترکیب شیمی درمانی با ایمونوتراپی در محیط نئوادجوانت آزمایش نشده است.

روش

این مطالعه شامل 28 بیمار (16 مرد، 12 زن) مبتلا به سرطان پانکراس قابل برداشتن مرزی بود. 26 نفر (93%) از شرکت کنندگان حداقل سه دوره از درمان ترکیبی را تکمیل کردند و 24 نفر (86%) تحت عمل جراحی قرار گرفتند. توالی یابی ژنتیکی بر روی 21 تومور برداشته شده پس از درمان، شش نمونه بیوپسی تشخیصی قبل از درمان با بیمار و 9 تومور برداشته شده از بیماران غیر آزمایشی که تنها با شیمی درمانی درمان شده بودند، انجام شد.

نتایج

در یک پیگیری 24 ماهه، میانگین بقای بدون پیشرفت 34.8 ماه و میانگین بقای کلی 35.1 ماه بود. برای بیمارانی که تحت پانکراتکتومی قرار گرفتند، میزان بقای کلی 18 ماه 90٪ بود. دو پاسخ کامل پاتولوژیک و دو پاسخ تقریبا کامل وجود داشت. در مقایسه با بیوپسی‌های قبل از درمان، توالی‌یابی RNA از نمونه‌های برداشته شده بیانگر CD8 و Granzyme A بالاتری را نشان داد. در بیماران مبتلا به بیماری گره منفی پاتولوژیک، افزایش بیان Granzyme A با بهبود قابل توجهی بقای بدون پیشرفت همراه بود. بیان ژن مربوط به آدنوزین در 50 درصد نمونه‌های پس از درمان افزایش یافت و با بیان CD73 مولد آدنوزین همبستگی داشت.

تأثیر

این تحقیق راه‌های جدیدی را برای بررسی نقش ایمونوتراپی در مراحل اولیه سرطان پانکراس باز می‌کند و به طور بالقوه گزینه‌های درمانی مؤثرتری را برای بیماران مبتلا به سرطان پانکراس قابل برداشتن مرزی ارائه می‌کند. این فاز 2 آزمایشی در حال حاضر در حال انجام است.

“این یک تلاش تیمی واقعی بود. با درمان بیماران قبل از جراحی، نه تنها می‌توانستیم ببینیم آیا ترکیب دارو موثر است یا خیر، بلکه با جمع‌آوری بافت‌های برداشتن جراحی، به آزمایشگاه بازگشتیم تا بررسی کنیم که چرا این ترکیب همیشه کار نمی‌کند.” دکتر تیموتی دوناهو، رئیس انکولوژی جراحی و استاد جراحی در دانشکده پزشکی دیوید گفن در UCLA و نویسنده ارشد این مطالعه گفت. “ما برخی از سرنخ‌ها را شناسایی کرده‌ایم که پایه‌ای برای مطالعات بعدی خواهند بود، دوباره در محیط قبل از عمل توسط گروه بین‌رشته‌ای‌مان. از طریق این تلاش‌ها، ما در حال کار برای تعریف مجدد استاندارد مراقبت از سرطان پانکراس هستیم.”

نویسندگان

سایر نویسندگان، همگی از UCLA، شامل Dr. دیوید داوسون، دکتر. لی روزن، دکتر. استیون کیم، دکتر. مارک گیرگیس، دکتر. جان کینگ، دکتر. جو هاینز، دکتر. دکتر سعید صادقی اولگا اولوسکی، دکتر. دبورا وونگ، هرسیمران مولتانی، جنا دیویس، لیزا یونموتو، آن ماری سینی، کریستین کیوورک، چی هونگ تسنگ.

جلسه

واینبرگ این یافته ها را در نشست سالانه انجمن آمریکایی تحقیقات سرطان (AACR) در روز دوشنبه، 8 آوریل در جلسه مینی سمپوزیوم کارآزمایی های بالینی با عنوان “پیشرفت در ایمونوتراپی” از ساعت 2:30 تا 4:30 بعد از ظهر ارائه خواهد کرد.