آسیب های عضلانی در جمعیت فعال شایع است و باعث ترک اکثر بازیکنان در دنیای ورزش می شود. بسته به شدت، بازیابی عملکرد عضلانی بسیار کند است و ممکن است به جراحی، دارو و توانبخشی نیاز داشته باشد. اکنون، مطالعه‌ای که توسط دانشگاه بارسلونا انجام شده است، راهبردی را برای بهبود و تسریع بهبودی آسیب‌های عضلانی نشان می‌دهد که کاربرد بالقوه‌ای در بخش ورزش و سلامت به طور کلی دارد.

این اولین مطالعه ای است که شواهد علمی برای بهبود سریع تر و موثرتر آسیب های عضلانی از طریق قرار گرفتن متناوب در معرض اکسیژن کم (هیپوکسی) در یک محفظه فشار کم فشار (هیپوباریک) ارائه می کند که شرایط جغرافیایی در ارتفاع بالا را شبیه سازی می کند.

رویکرد جدید برای بهبودی ورزشکاران – به ویژه در نخبگان رقابتی – و همچنین برای کاهش تأثیر اجتماعی-اقتصادی ناشی از کاهش بهره‌وری کار ناشی از این آسیب‌ها بر جمعیت فعال مهم است.

این مطالعه که با مدل های حیوانی انجام شده است، در مجله منتشر شده است مجله فیزیولوژی. نویسندگان این مطالعه کارشناسان Garoa Santoildes، Teresa Pagès، Joan Ramon Torrella و Ginés Viscor از گروه زیست شناسی سلولی، فیزیولوژی و ایمونولوژی دانشکده زیست شناسی UB هستند.

چرا هیپوکسی به بازسازی عضلات آسیب دیده کمک می کند؟

اتاق‌های هیپوباریک مدت‌هاست که برای بهبود آمادگی جسمانی در ورزش‌های با عملکرد بالا (کوهنوردان، کوهنوردان و غیره) و در بخش‌های حرفه‌ای (معدن‌یابی در ارتفاعات، رصد نجومی، کنترل مرز) استفاده می‌شود. در شرایط هیپوکسی هیپوباریک، بدن در معرض یک محیط کم فشار اتمسفر قرار می گیرد که در آن سلول ها اکسیژن کمتری می گیرند و پاسخ فیزیولوژیکی ایجاد می کنند. اثرات مفید قرار گرفتن در معرض هیپوکسی متناوب بر بدن به خوبی توصیف شده است، اما کاربردهای بالقوه آن در زیست پزشکی هنوز در حال بررسی است.

این مطالعه نشان می‌دهد که هر نوع آسیب عضلانی می‌تواند با قرار گرفتن متناوب در معرض هیپوکسی هیپوباریک (ارتفاع شبیه‌سازی شده) سریع‌تر بهبود یابد، اما احتمالاً آسیب‌های میوتندینوس نیز می‌تواند بهبودی آن‌ها را تسریع کند.

پروفسور Ginés Viscor، رئیس گروه فیزیولوژی تطبیقی: هیپوکسی، ورزش و سلامت در UB

در بافت ها، هیپوکسی باعث فعال شدن موضعی مسیر HIF (عامل ناشی از هیپوکسی) می شود که حسگر سطوح اکسیژناسیون است. پروفسور Garoa Santocildes توضیح می دهد: “زمانی که میزان اکسیژنی که به سلول ها می رسد کافی نباشد، پروتئین HIF به عنوان یک سوئیچ عمل می کند که مجموعه ای از تغییرات را در مسیرهای متابولیک فعال می کند تا این کمبود را جبران کند.”

در میان مسیرهای دیگر، پروتئین HIF تکثیر عروق مویرگی بیشتری را از طریق فاکتور رشد اندوتلیال (VEGF) فعال می‌کند، فرآیندی که فاکتورهای رشد، بسترهای متابولیک و اکسیژن بیشتری را به سطح عضله می‌آورد تا از فرآیند بازسازی عضلانی پس از آسیب پشتیبانی کند.

همانطور که پروفسور Teresa Pagès توضیح می دهد، “به طور موازی، پروتئین HIF همچنین سنتز پروتئین های خاص، فعالیت برخی آنزیم ها و کارایی میتوکندری ها را که اندامک های سلولی تامین کننده انرژی برای عملکردهای سلولی هستند، افزایش می دهد.”

آسیب های عضلانی و درمان: یک تغییر پارادایم

در نزدیک شدن به آسیب‌های عضلانی، دیدگاه کلاسیک درمان RICE (استراحت، یخ، فشرده‌سازی و ارتفاع) به سمت یک دیدگاه جامع‌تر و فعال‌تر تکامل یافته است که به عنوان PEACE (محافظت، ارتفاع، اجتناب از NSAD، فشرده‌سازی، آموزش) و عشق (مدیریت بار) شناخته می‌شود. ، خوش بینی، عروق سازی، ورزش).

پروفسور جوآن رامون تورلا می گوید: «همه اینها به معنای یک تغییر الگوی بزرگ در زمینه بازیابی آسیب های عضلانی است. قرار گرفتن در معرض هیپوکسی هیپوباریک – کارشناس ادامه می دهد – کاملاً با این پارادایم جدید سازگار است و حتی می تواند به بهبود اثرات درمان های نوظهور برای تسریع بهبودی عضلات آسیب دیده کمک کند.

درمان مبتنی بر قرار گرفتن در معرض غلظت های پایین اکسیژن نیز می تواند به کشف درمان های جدید برای آسیب های پاتوفیزیولوژیک کمک کند. بنابراین، مهم است که آزمایش کنیم آیا هیپوکسی می‌تواند با آتروفی عضلانی معمولی سارکوپنی – بیماری که با از دست دادن توده عضلانی و قدرت مشخص می‌شود – از طریق فرآیندهای درگیر در ریکاوری عضلانی (تکثیر مویرگی، متابولیسم اکسیداتیو مؤثرتر و غیره) مقابله کند.

این تیم نتیجه گیری می کند: “در این موارد، مداخله هیپوکسی هیپوباریک اگر با فعالیت های ورزشی قدرتی و استقامتی فردی ترکیب شود، به احتمال زیاد بهبود می یابد. حتی کاربرد آن در بهبود بیماران مبتلا به سندرم COVID-19 پایدار می تواند بهبود یابد.”