در مقاله اخیر منتشر شده در گزارش های علمی، محققان بررسی کردند که چگونه تنهایی واسطه ارتباط بین استفاده بیش از حد از گوشی هوشمند یا اعتیاد و رفاه گزارش شده توسط خود دانشجویان در دانشگاه های چین است.

نتایج آنها، که نشان می‌دهد اعتیاد به گوشی‌های هوشمند با افزایش تنهایی به طور مستقیم و غیرمستقیم بر رفاه تأثیر منفی می‌گذارد، پیامدهایی برای سیاست‌های مرتبط با گوشی‌های هوشمند دارد که با تمرکز بر کاهش اعتیاد، رفاه دانش‌آموزان را هدف قرار می‌دهند.

مطالعه: نقش واسطه ای تنهایی در رابطه بین اعتیاد به گوشی های هوشمند و بهزیستی ذهنی. اعتبار تصویر: ImYanis/Shutterstock.com

زمینه

وابستگی بیش از حد به گوشی های هوشمند، از جمله دسترسی به رسانه های اجتماعی، می تواند شادی و سایر شاخص های رفاه را کاهش دهد. این نگرانی ها با فراگیر شدن استفاده از گوشی های هوشمند و مشهودتر شدن اثرات نامطلوب آن، به ویژه در جمعیت های جوان تر، افزایش می یابد.

تنهایی، که محققان آن را به عنوان شکاف بین تعامل اجتماعی واقعی و مورد انتظار تعریف می‌کنند، می‌تواند با اعتیاد به گوشی‌های هوشمند یا استفاده زیاد از آن تشدید شود.

در حالی که افراد ممکن است استفاده از تلفن هوشمند را به عنوان پاسخی به تنهایی افزایش دهند، به نظر می رسد که با گذشت زمان، اتکا به تلفن هوشمند می تواند روابط آفلاین موجود را تضعیف کند.

برای دانشجویان دانشگاه، سطوح بالاتر رفاه با سطوح پایین‌تر افسردگی و اضطراب، بهبود عملکرد تحصیلی و موفقیت و کاهش خطر خودکشی و خودآزاری مرتبط است.

نقش تنهایی در میانجی‌گری تأثیر اعتیاد به گوشی‌های هوشمند بر رفاه فرضیه شده است اما در مطالعات کمی مورد بررسی قرار نگرفته است.

در مورد مطالعه

در این مطالعه، محققان این فرضیه را مطرح کردند که اعتیاد به گوشی‌های هوشمند با سطح رفاه دانشجویان دانشگاه رابطه منفی دارد و تنهایی یک عامل میانجی است.

آنها دانشجویان 16 دانشگاه در هشت شهرداری و استان در سراسر چین را با استفاده از یک طرح نمونه‌گیری خوشه‌ای طبقه‌ای برای اطمینان از نمونه‌ای نماینده مورد بررسی قرار دادند.

اعتیاد به گوشی های هوشمند با استفاده از مقیاسی متشکل از 16 آیتم مربوط به تغییرات خلقی، راحتی اجتماعی، برجستگی و علائم ترک اندازه گیری شد. نمره بالاتر نشان می دهد که دانش آموز احتمال بیشتری دارد که به استفاده از گوشی هوشمند معتاد شود.

مقیاس اندازه گیری تنهایی شامل 20 گویه بود. نمره بالاتر نشان دهنده تنهایی قوی تر است.

بهزیستی با استفاده از 9 سوال مربوط به رضایت از زندگی و شاخص کلی عاطفی اندازه گیری شد که نمره بالاتر نشان دهنده بهزیستی بهتر بود.

داده‌های جمع‌آوری‌شده با استفاده از آزمون‌های تی مستقل، آنالیز همبستگی، تحلیل واریانس، راه‌اندازی و ارزیابی اثر واسطه‌ای تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها

در مجموع 1527 دانشجو در این مطالعه شرکت کردند که 65.49 درصد آنها زن، 25.54 درصد دارای مدرک کاردانی، 63.59 درصد دارای مدرک کارشناسی و مابقی در مقاطع تحصیلات تکمیلی ثبت نام کردند. شرکت کنندگان بین 17 تا 40 سال سن داشتند و نزدیک به 56 درصد از مناطق روستایی بودند.

به طور متوسط، دانش آموزان نمره بهزیستی 5.5 داشتند. دانش‌آموزان شهری، دانشجویان کارشناسی و شرکت‌کنندگان ثروتمندتر نمرات بیشتری داشتند، اما تفاوت آماری بر اساس جنسیت وجود نداشت.

محققان دریافتند که بین اعتیاد به گوشی های هوشمند و رفاه رابطه منفی معناداری وجود دارد.

اعتیاد به گوشی های هوشمند نیز با تنهایی همبستگی مثبت داشت. مدل‌های رگرسیون نشان می‌دهند که اعتیاد به گوشی‌های هوشمند پیش‌بینی‌کننده مهمی از بهزیستی کمتر پس از گنجاندن تنهایی در مدل است.

با این حال، اعتیاد به گوشی‌های هوشمند تنهایی را پیش‌بینی می‌کرد (شیب = 0.28)، و تنهایی پیش‌بینی بهزیستی (شیب = -0.04)، در حالی که اعتیاد به گوشی‌های هوشمند همچنان بر بهزیستی تأثیر مستقیم داشت (شیب = -0.05).

بر اساس این یافته‌ها، تأثیر واسطه‌ای تنهایی تقریباً 18.5 درصد از کل تأثیر اعتیاد به گوشی‌های هوشمند بر رفاه را تشکیل می‌دهد. این نتایج با استفاده از شبیه سازی بوت استرپینگ تایید شد.

نتیجه گیری

این مطالعه بر اساس کارهای قبلی انجام شد که عمدتاً بر روی رفتارهای اعتیادآور خاص مرتبط با استفاده بیش از حد از تلفن های هوشمند، مانند اعتیاد به بازی، متمرکز بود.

در حالی که رفاه دانشجویان دانشگاه شرکت‌کننده با پیشینه جمعیتی آنها از جمله درآمد خانواده، تحصیلات و محل مبدا مرتبط بود، اعتیاد به گوشی‌های هوشمند برای کاهش رفاه و افزایش تنهایی مشاهده شد. قابل ذکر است، هیچ تفاوتی بر اساس جنسیت در رفاه و تنهایی مشاهده نشد.

گذشته از تأثیر مستقیم اعتیاد به گوشی‌های هوشمند بر رفاه، به‌طور غیرمستقیم از طریق تأثیرات خود بر تنهایی بر نتیجه تأثیر می‌گذارد.

تأثیر گوشی‌های هوشمند ممکن است به دلیل ارتباط آن‌ها با کاهش فعالیت‌های خارج از منزل، اختلال خواب، افسردگی، اضطراب و سایر پیامدهای سلامت روان باشد که کیفیت کلی زندگی را کاهش می‌دهد.

این یافته ها می تواند نشان دهد که نیازهای اجتماعی دانشجویان برآورده نمی شود و آنها را به پناه بردن به تلفن هایشان سوق می دهد.

با این حال، تئوری ها نشان می دهند که استفاده بیش از حد از گوشی های هوشمند می تواند روابط آنلاین را تقویت کند، اما تعاملات و روابط آفلاین را ضعیف یا کاهش می دهد. این می تواند به کاهش ساختارهای حمایت اجتماعی و تشدید انزوا منجر شود.

این مطالعه نیاز به بهبود رفاه دانش‌آموزان را از طریق مقابله با اعتیاد به گوشی‌های هوشمند و تقویت شبکه‌های حمایتی نهادی، خانوادگی و همسالان برای کاهش تنهایی و انزوا نشان می‌دهد.

ماهیت مقطعی نظرسنجی و معیارهای ذهنی بهزیستی مورد استفاده می‌تواند منجر به سوگیری و محدود کردن تفسیر علی یافته‌ها شود.

مطالعات آینده برای تقویت این یافته ها با استفاده از طرح های قوی که داده های مقطعی و طولی را ادغام می کند و از معیارهای عینی رفاه استفاده می کند، مورد نیاز است.