در اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، افکار مزاحم، تغییرات خلقی و سایر علائم پس از قرار گرفتن در معرض تروما می تواند کیفیت زندگی فرد را به شدت تحت تاثیر قرار دهد. حدود 6 درصد از افرادی که تروما را تجربه می کنند به این اختلال مبتلا می شوند، اما دانشمندان هنوز نوروبیولوژی زمینه ساز PTSD را درک نکرده اند.

اکنون، یک مطالعه ژنتیکی جدید روی بیش از 1.2 میلیون نفر، 95 مکان یا مکان در ژنوم را مشخص کرده است که با خطر ابتلا به PTSD مرتبط هستند، از جمله 80 مورد که قبلاً شناسایی نشده بودند. این مطالعه که توسط گروه کاری PTSD در کنسرسیوم ژنومیکس روانپزشکی (PGC – PTSD) به همراه Bioscience کهنه‌سربازان کوهن انجام شد، بزرگترین و متنوع‌ترین ژن در نوع خود است و همچنین 43 ژن را شناسایی کرد که به نظر می‌رسد در ایجاد PTSD نقش دارند. اثر در ظاهر می شود ژنتیک طبیعت.

این کشف کاملاً تأیید می‌کند که وراثت‌پذیری یک ویژگی اصلی PTSD بر اساس بزرگترین مطالعه ژنتیک PTSD است که تا به امروز انجام شده است و وجود یک جزء ژنتیکی را تقویت می‌کند که به پیچیدگی PTSD کمک می‌کند.

کارولین نیورگلت، نویسنده اول و مسئول این مطالعه و استاد گروه روانپزشکی دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو

آدام مایهوفر، اپیدمیولوژیست ژنتیکی در آزمایشگاه نیورگلت، اولین نویسنده نیز بود.

این یافته‌ها هم پشتوانه‌های ژنتیکی کشف شده قبلی PTSD را تأیید می‌کنند و هم اهداف جدیدی را برای تحقیقات آینده ارائه می‌کنند که می‌توانند به استراتژی‌های پیشگیری و درمانی جدید منجر شوند.

Karestan Koenen، نویسنده ارشد این مطالعه، یکی از اعضای موسسه Broad Institute of MIT و هاروارد، و محققی با مرکز تحقیقات روانپزشکی استانلی در برود. کوئنن ابتکار بیولوژی تروما مرکز استنلی و ابتکار ژنومیکس جهانی عصب روانپزشکی را رهبری می کند و استاد اپیدمیولوژی روانپزشکی در دانشکده بهداشت عمومی هاروارد تی چان است. “این یک نقطه عطف برای ژنتیک PTSD است.”

ریشه های ژنتیکی

مطالعات قبلی دوقلوها و ژنتیکی، از جمله تحقیق توسط همین تیم در سال 2017 و یک مطالعه گسترده در سال 2019، نشان داد که PTSD دارای یک جزء ژنتیکی است و بسیاری از ژن‌ها در ایجاد این بیماری نقش دارند.

اما این تجزیه و تحلیل‌ها به مکان‌های ژنتیکی متفاوتی در میان مجموعه داده‌ها اشاره کرد و بسیاری از مطالعات تلاش کردند جایگاه‌هایی را که مخصوص خطر PTSD بودند از مواردی که با شرایطی مانند افسردگی و بیماری‌های قلبی عروقی مرتبط بودند، تشخیص دهند. مجموعه داده‌های ژنتیکی همچنین از لحاظ تاریخی بر افراد با اصل و نسب اروپایی متمرکز بوده‌اند، حتی اگر بار نامتناسبی از تروما و PTSD در میان افراد آفریقایی، بومی آمریکا و اجداد آمریکای لاتین در ایالات متحده و در سطح جهان وجود داشته باشد.

در مطالعه جدید، نیورگلت، کوئنن و سایر محققان از PGC داده‌هایی را از 88 مطالعه مختلف مرتبط با ژنوم جمع‌آوری کردند که از داده‌های ژنتیکی گروه‌های بزرگی از افراد برای جستجوی ارتباط بین مناطق ژنوم و شانس ایجاد یک ژنوم استفاده می‌کنند. شرایط یا ویژگی در مجموع، مجموعه داده حاوی اطلاعاتی در مورد خطر ابتلا به PTSD از بیش از 1.2 میلیون فرد اروپایی (شامل حدود 140000 مبتلا به PTSD)، حدود 50000 نفر با اصل و نسب آفریقایی (شامل حدود 12000 مبتلا به PTSD) و حدود 7000 فرد آمریکایی با اصل و نسب آنها بود. (حدود 2000 مبتلا به PTSD).

متاآنالیز داده ها 95 جایگاه را نشان داد که به شدت با PTSD مرتبط هستند، از جمله 80 جایگاه که قبلاً شناسایی نشده بودند. به نظر می رسد چهل و سه ژن در ایجاد PTSD نقش دارند، از جمله برخی از آنها که بر سلول های مغز به نام نورون ها، مواد شیمیایی مغز به نام انتقال دهنده های عصبی، کانال های یونی (که به یون ها اجازه می دهد به داخل و خارج سلول ها عبور کنند)، اتصالات بین نورون ها به نام سیناپس ها و غدد درون ریز تأثیر می گذارند. و سیستم ایمنی بدن محققان دریافتند که PTSD دارای ویژگی های ژنتیکی بسیاری با افسردگی و همچنین چندین مکان خاص PTSD است.

اگرچه مطالعات قبلی شیوع بالاتری از PTSD را در زنان نسبت به مردان نشان داد، اما محققان شواهدی برای این موضوع در داده‌های خود پیدا نکردند. آنها کروموزوم X را مورد بررسی قرار دادند، کاری که مطالعات قبلی انجام ندادند، و پنج جایگاه مرتبط با PTSD را یافتند. اما آنها اضافه می کنند که این تغییرات در کروموزوم X اثرات مشابهی در مردان و زنان خواهد داشت.

برای بررسی عمیق‌تر اینکه چگونه ژنتیک PTSD بر مغز تأثیر می‌گذارد، تیم داده‌های بیان ژن را مورد مطالعه قرار داد و دریافت که مخچه، ناحیه مغزی که حرکت و تعادل را کنترل می‌کند، ممکن است علاوه بر مناطقی که دانشمندان قبلاً با PTSD مرتبط بوده‌اند، در این اختلال نقش داشته باشد. به عنوان قشر و آمیگدال. به طور خاص، تیم تحقیقاتی دریافتند که نورون‌های بین‌المللی، که نورون‌های حرکتی و حسی را به هم متصل می‌کنند، در خطر PTSD نقش دارند. مطالعات آینده می تواند به تعیین چگونگی تأثیر ژن های کلیدی در این بافت ها و سلول ها بر علائم و رفتارهای PTSD کمک کند.

کری رسلر، یک متخصص گفت: «برای اولین بار، ما به یک معماری ژنتیکی برای PTSD نزدیک می‌شویم، که هم درک قبلی برخی از زیست‌شناسی حیاتی مربوط به اختلالات مربوط به تروما را تأیید می‌کند و هم به اهداف و مکانیسم‌های جدید هیجان‌انگیز و بدیع اشاره می‌کند.» یکی از رهبران گروه کاری PGC – PTSD، مدیر ارشد علمی در بیمارستان مک لین و استاد روانپزشکی در دانشکده پزشکی هاروارد. “این داده ها اولین گام مهم در رویکردهای نسل بعدی برای مداخلات جدید برای PTSD است.”

در راستای یافته های قبلی، نیورگلت، کوئنن و همکارانشان نیز دریافتند که نمرات پلی ژنی -; محاسبه شانس ژنتیکی یک فرد برای ایجاد یک وضعیت خاص بر اساس میلیون ها تغییر تک حرفی در DNA آنها -؛ برای خطر PTSD به راحتی در بین جمعیت ها قابل ترجمه نیستند. محققان می گویند این اختلاف اهمیت ادامه گسترش عمق و تنوع جمعیت های موجود در مطالعات آینده PTSD را برجسته می کند.

کوئنن گفت: “ما می دانیم که تروما و PTSD به طور نامتناسبی بر جمعیت های فاقد منابع در سطح جهان، به ویژه جمعیت های اجداد آفریقایی تاثیر می گذارد.” گام‌های بعدی ما بر پرداختن به این نابرابری از طریق مشارکت با دانشمندان آفریقایی متمرکز خواهد بود تا اطمینان حاصل کنیم که تحقیقات در زمینه ژنتیک PTSD به طور یکسان برای همه مفید است.