خطر زوال عقل درازمدت هم با آسیب سر و هم با صرع مرتبط است. با این حال، تحقیقات تاکنون ارتباط بین صرع پس از سانحه (PTE) و پیامدهای شناختی کوتاه مدت را مستند کرده است.

یک جدید JAMA نورولوژی مطالعه ارتباط بین خطر زوال عقل و PTE را بررسی کرد.

مطالعه: خطر صرع پس از سانحه و زوال عقل. اعتبار تصویر: LightField Studios/Shutterstock.com

زمینه

PTE، که با تشنج های غیرقابل تحریک برای بیش از یک هفته پس از آسیب مغزی مشخص می شود، حدود 5٪ تا 20٪ از صرع های اکتسابی را تشکیل می دهد.

تحقیقات ارتباط بین PTE و پیامدهای شناختی، عملکردی و روانی اجتماعی کوتاه مدت را نشان داده است. با این حال، درک پیامدهای طولانی مدت پس از تشخیص PTE ناقص است.

صرع و آسیب مغزی تروماتیک به طور مستقل با خطر زوال عقل درازمدت مرتبط هستند. تحقیقات قبلی به نقش مکانیسم‌های نورودژنراتیو در پاتوفیزیولوژی PTE اشاره کرده است.

با توجه به این شواهد، این امکان وجود دارد که افراد مبتلا به PTE نتایج شناختی بلندمدت بدتری را نسبت به افرادی که به تنهایی دچار صرع یا آسیب سر هستند، تجربه کنند.

در مورد مطالعه

برای این مطالعه، داده ها از مطالعه خطر آترواسکلروز در جوامع (ARIC) جمع آوری شد که مبتنی بر جامعه است و بیش از 30 سال جمع آوری شده است.

خطر زوال عقل مرتبط با PTE با خطر زوال عقل در سه گروه دیگر مقایسه شد، یعنی فقط آسیب به سر، بدون آسیب سر یا تشنج/صرع، و فقط تشنج/صرع.

فرضیه این بود که ارتباط بیشتری بین PTE و زوال عقل در مقایسه با آسیب سر یا تشنج/صرع به تنهایی وجود دارد.

با اذعان به این واقعیت که خطر زوال عقل ممکن است در بین جمعیت ها و ماهیت آسیب سر ناهمگن باشد، مطالعه حاضر ارتباط PTE با خطر زوال عقل را بر اساس نژاد، جنس، سن، و شدت آسیب سر و زیرگروه های فرکانس در نظر گرفت.

یافته های مطالعه

در این مطالعه، افراد مبتلا به PTE نسبت به افراد بدون صرع و آسیب سر، تقریباً 4.5 برابر افزایش خطر زوال عقل داشتند.

پس از کنترل خطرات رقابتی سکته مغزی و مرگ و میر، حدود 3 برابر افزایش خطر زوال عقل مرتبط با PTE مشاهده شد. خطر زوال عقل مرتبط با PTE به طور قابل توجهی بیشتر از تشنج / صرع یا آسیب سر به تنهایی بود. بنابراین، علاوه بر پیشگیری از صدمات سر، PTE پس از آسیب سر نیز باید جلوگیری شود.

مطالعه حاضر با نشان دادن ارتباط قوی بین PTE و خطر زوال عقل درازمدت به ادبیات موجود می افزاید.

یکی دیگر از ویژگی های مهم این مطالعه این است که نمونه بزرگی از افراد ساکن در جامعه را در نظر می گیرد که تا 30 سال تحت پیگیری قرار گرفتند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان 54 سال بود که از این نظر آموزنده است که بیشترین میزان بروز صرع و آسیب به سر در افراد مسن‌تر رخ می‌دهد.

در افراد جوان تر، خطر نسبی زوال عقل مرتبط با PTE در مقایسه با افراد مسن بیشتر بود.

یکی از توضیح‌های این مشاهدات می‌تواند این باشد که افراد مسن‌تر مبتلا به PTE بیشتر احتمال دارد که قبل از تشخیص زوال عقل بمیرند. مشاهده شد که این الگو پس از محاسبه خطرات رقابتی سکته مغزی و مرگ و میر همچنان ادامه دارد.

در آنالیزها شواهدی مبنی بر تداخل نژادی یا جنسی وجود نداشت. هر دو PTE و آسیب سر در بین مردان در جمعیت های جوان تر شایع تر بودند.

این تفاوت ها در میان افراد مسن تر وجود نداشت. در گروه مطالعه، زنان بیشتر در معرض آسیب سر هستند.

علاوه بر این، خطر زوال عقل بین موارد PTE که پس از صدمات سر اول و دوم رخ داده است مشابه بود. این نیز صادق بود، پس از آسیب های خفیف در مقابل متوسط ​​/ شدید رخ داد.

محدودیت های مطالعه

نمونه مطالعه شامل افراد مسن‌تر بدون آسیب قبلی به سر در ابتدای مطالعه بود. بنابراین، یافته‌های ثبت‌شده در اینجا ممکن است برای کسانی که در اوایل زندگی دچار آسیب سر می‌شوند قابل تعمیم نباشد.

عواملی مانند عملکرد فیزیکی و ضعف در نظر گرفته نشدند که می‌توانست ارتباط‌های مشاهده‌شده را مخدوش کند.

مفهوم صدمات سر مرتبط با از دست دادن هوشیاری یا نیاز به مراقبت پزشکی ممکن است آسیب های خفیف را در بر نگیرد.

داده‌های مربوط به متغیرهای کلیدی، مانند ویژگی‌های بالینی، مکانیسم‌های آسیب، یا یافته‌های تصویربرداری حاد نیز در دسترس نبود. اندازه گیری تشنج/صرع گزارش شده توسط خود در ابتدای مطالعه در دسترس نبود، که منجر به تعریف تشنج/صرع و PTE بر اساس کدهای ICD-9/10 شد.

نتیجه گیری

در مجموع، این مطالعه خطر بالاتر زوال عقل را در میان افراد مبتلا به PTE شناسایی کرد، و این به طور قابل توجهی بیشتر از خطر زوال عقل در میان افرادی بود که سابقه تشنج/صرع یا آسیب سر به تنهایی داشتند.

این یافته‌ها نشان می‌دهد که PTE با پیامدهای بلندمدت مرتبط است و برای پیشگیری از آسیب‌های سر از طریق اقدامات بهداشت عمومی بحث می‌کند.

تحقیقات بیشتری باید برای کشف عوامل خطر و مکانیسم های زمینه ای در ایجاد PTE انجام شود. این به تمرکز تلاش ها برای جلوگیری از PTE پس از آسیب سر کمک می کند.