دلیل صبر زیاد با فرزندانمان در کودکی آنها..

زمانی که فرزندانمان کوچک اند، نسبت به رفتار های اشتباه آنها صبرمان بیشتر است

و در کنار خنده هایش، اشک هایش را هم تاب می آوریم،

در کنار تمیزی و عطر و بویش، کثیفی و بوی تعفن کهنه یا پوشکش را تحمل می کنیم

و در کنار سلامت و شادابی اش، بر بیماری و ناخوشی او صبر می نماییم و…

اما وقتی بزرگ تر می شود، به جای اینکه صبرمان بیشتر شود

برعکس اندک میشود و دیگر آن ها را بر نمی تابیم.
وقتی مرتکب اشتباه می شوند با تندی به آن ها می تازیم و سرزنش و توبیخشان می کنیم،

در حالی که وقتی کوچک بودند و روی لباسمان خرابکاری می کردند

در عین ناراحتی می خندیدیم و بعد از تمیز کردنش، لپش را محکم بوسیده و نوازشش می کردیم.

چرا با بزرگ شدن آن ها صبر ما کمتر می شود؟

علت آن است که وقتی کوچک اند تقریبا همه ی اشتباهات آن ها را غیر عمد و سهوی می دانیم

و مقصر قلمدادشان نمی کنیم، ولی از سنی که زبان باز می کنند

کم کم بیشتر اشتباهاتشان را عمدی و اختیاری می دانیم و زمانی که به نوجوانی می رسند،

تمام رفتار هایشان را برنامه ریزی شده و عمدی تلقی میکنیم و بر آن ها برچسب توطئه گر و حیله گر می زنیم.

خطای ما در این است که رشد عقل را در فرزندانمان دلیل بر این می دانیم که آن ها نباید

خطایی مرتکب شوند و مانند فرشته ها پاک و بی عیب باشند..

مطب پیشنهادی :
گوریل های رواندا‎ (عکس)
محتوای پیشنهادی
Tags:

پست های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این فیلد را پر کنید
این فیلد را پر کنید
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.

فهرست