خواص میوهی به
میوه به دلیل داشتن ترکیبی به نام «پکتین» که از کربوهیدراتهای پیچیده است، خواص دارویی دارد و به درمان اسهال کمک میکند. این میوه دارای خاصیت تقویتکنندهی معده و التیام ورم روده و مقوی قلب، ضدنفخ، ادرارآور، قاعدهآور و خلطآور است و نقش موثری در بهبود بیماریهای ریوی دارد.
به در طب سنتی
از نظر طب قدیم ایران بهِ شیرین، گرم و تر و بهِ ترش، سرد و خشک است. روغن به، سرد و تر و قابض و به دانه سرد و تر است.
* به تقویت کننده قلب است.
* ادرار آور است.
* نرم کننده سینه است.
* مقوی معده و دستگاه هاضمه است.
* قابض است.
* خونریزی را بند میآورد.
* بهِ ترش مسهل است.
* بهِ ترش برای تنگی نفس مفید است.
* بهِ ترش استفراغ را بند میآورد.
* اسهالهای ساده و اسهال خونی را درمان میکند.
* به، بهترین و مفیدترین میوه برای مسلولین است.
* خونریزی از رحم را متوقف میکند.
* اثر مفید روی بواسیر درد.
* برای هضم غذا مفید است.
طرز استفاده از به دانه
* برای مصرف به دانه میتوانید یک قاشق چایخوری از دانههای آن را کمی در آب خیس و سپس استفاده کنید.
* همچنین میتوانید چند «دانه به» روی زبان قرار دهید و لعاب آن را ظرف چند دقیقه بمکید.
* جوشاندهی دانه به: 30 گرم به دانه را در یک لیتر آب جوش ریخته و آنقدر بجوشانید تا به صورت ژله در آید.
نکته: دانهی به را هرگز نجوید
توجه داشته باشید که دانه «به» را باید فقط به طریقی که گفته شد، مصرف کرد و هرگز نباید آن را به صورت لهشده یا خردشده، جوشاند و خورد، زیرا با این کار، موادی به نام آمیگدالین در «دانه به» تجزیه (هیدرولیز) میشوند و اسید سیانیوریک تولید میکنند که اسیدی خطرناک است. با مکیدن یا خوردن دانه به، لعاب از روی آن جدا و دانه بدون هیچ تغییری دفع میشود. در این صورت خطر تولید اسید سیانیوریک وجود ندارد، اسید سیانیوریک فقط با له یا خرد شدن دانه در محیط معده تولید میشود.