برای زندگیتان حرکت کنید – آنتونی رابینز
مجله اینترنتی زردآلو سبکی نو
<< تصمیم>> ابزارتغییر زندگی
در لحظات تصمیم گیری است که سرنوشت شما شکل می گیرد.
این متن از بین مجموعه سخنرانی های انتخاب شد که آنتونی‌رابینز تحت عنوان<<راه افتادن بهتر است>> برای عده ای از حاضران یک مرکز بازپروری انگیزش روانی در مریلند ایرادکرده است.
<<برای زندگی خود بپا خیزید>>
به نظر شما راه افتادن و به سوی شانس قدم برداشتن بهتر است یابی حرکت بودن و منتظر شانس نشستن! من مدیران زیادی را میشناسم که به طور تصادفی یک شرکت یا کارخانه بزرگ به ایشان ارث رسیده است، اما چون می ترسند با دست زدن به ترکیب و ساختار شرکت و کارخانه اوضاع را از این که هست بدتر کنند، سیاست هیچ کارگی را پیشه کرده، اوضاع را همان طور که هست به حال خود رها می کنند.
آنها بر این باورند که چون کارمندان شرکت و کارخانه ی موجود زنده اند، پس خود به خود برای بقای خود راه حلی پیدا می کند و راه حلی که خود تشکیلات پیدا کند، بهتر از راه حل بیرونی جواب می دهد. فقط کافی است کمی در احوال شرکت های ورشکسته و از هم پاشیده دقت کنند.
زندگی انسان نیز شبیه به همین حالت است. شما به عنوان مدیر و اداره کننده ی زندگی و جسم و روح و سرنوشت خود دو راه بیشتر ندارید: یا می‌توانید تصمیم بگیریدو دست به عمل بزنیدو یا اینکه دست روی دست بگذارید و منتظر زمان بنشینید تا تصمیمات و عملکرد دیگران سرنوشت شما را رقم بزند.
و من می خواهم رازی را به شما بگویم و آن را ز این است که اگر فکر میکنید در عمل کردن، زحمت و سختی و خطر وجود دارد، پس بدانید که اشتباه می کنیدو زحمت و دردسر و مشقت و دلهره و دشواری‌های یکجا نشستن و دست روی دست گذاشتن، صدها مطلب بیشتر از دست به عمل زدن در راه افتادن است.
در واقع همیشه حرکتی انجام دادن و تصمیم گرفتن و دست به اقدام زدن آرام بخش تر و آسان تر و نتیجه بخش تر از توقف و ایستایی است.
من به اینجا دعوت شده ام تا در شما شور و شوق به زندگی را دوباره زنده کنم و نیروهای انگیزش درونی شما را تقویت کنم. اما برعکس به شما میگویم که اگر خودتان تصمیم به حرکت نگیرید وبه راه نیفتید، هرگز نمی توانید از این حالت ناامیدی و افسردگی بیرون بیاید. شما دلمرده اید!
می دانید چرا؟ چون دستان خود را بالای سر برده و تسلیم شده اید و به همین خاطر انجام هر حرکت یا فعالیتی را بی فایده و حتی بعضی اوقات مضر و آسیب‌رسان گمان میکنید.
دلتان می خواهد چگونه شما را به یاد آورند؟ به صورت انسانی عظیم؟ پس از هم اکنون در این جهت حرکت کنید.
مادامی که خودتان تصمیم به راه افتادن نگیرید و خودتان به این باور نرسید که راه نجات شما در اقدام و عمل کردن است، حتی اگر هزاران ساعت هم پای سخنرانی من و امثال من بنشینید باز فایده ای نخواهد داشت و چیزی در زندگی شما تغییر نخواهد کرد.
اگر از من انتظار دارید که روی پرده چند کلمه جادویی بنویسم و به شما بگویم که فقط کافی است این چند کلمه را بخوانید و مطمئن باشید زندگیتان عوض میشود، بسیار خوب من این چند کلمه را می نویسم، اما فقط خواندن این کلمات کفایت نمی‌کند ؛باید به دنبال آن سریعاً دست به عمل بزنید!
می دانید کلمات جادویی چیست؟ این است:<< دست روی دست مگذارو راه بیفت. فقط راه بیفت. خواهی دید وقتی راه افتادی، سختی های زندگی آسان تر و قابل تحمل تر و تحمل و امید تو هم بیشتر می شود>>.
من قبل از جلسه با چند نفر از شما دقایقی صحبت کردم. یکی از دوستان شما ۳۵ سال سن دارد. از کودکی آرزوی داشتن یک اتومبیل را داشته است. ولی جالب است بدانید که هنوز گواهینامه ی رانندگی نگرفته است. وقتی از او پرسیدم چرا؟ به من گفت:<< چه فایده ای دارد وقتی انسان مطمئن است تا آخر عمرش نمی تواند ماشین بخرد؟>> و من به او گفتم:<< اگر الان ماشین هم داشتی باز به خاطر نداشتن گواهینامه اجازه ی رانندگی نداشتی.>>
پس آن فرد حداقل کاری که می تواند انجام دهد این است که برای گرفتن گواهینامه تلاش به خرج دهد. بله حق با اوست، اگر دست روی دست بگذارد و کاری نکند، شرایط همینطور باقی می ماند. با شرایط این چنینی هم رسیدن او به زندگی خوب و خانه و اتومبیل منتفی است. این تقدیر اجتناب ناپذیر چنین شرایطی است.
اما اگر این فرد دست به اقدام بزند و کاری انجام دهد که لااقل نشستند و نظاره کردن تفاوت داشته باشد، لاجرم در شرایط زندگی خود تغییری ایجاد میکند و چه بسا این تغییر شرایط منجر به ایجاد تفاوت عمده و برجسته و بزرگی در زندگی او شود، شرایط که تغییر کند،تقدیر و سرنوشت هم دچار تحول می شود و همه چیز امکان پذیر می گردد.
دست روی دست گذاشتن و کار نکردن و تسلیم شرایط شدن، بدترین اتفاقی است که می تواند در زندگی یک انسان رخ دهد. به مرور اعتماد به نفس شخص از بین میرود و شعله ی امید و شوق فرد برای زندگی کم رنگ میشود و به مرور زمان شخص دیگر هیچ راه روشنی را مقابل خود نمی بیند.
دست روی دست گذاشتن توقع آدم راحت زندگی پایین میاورد و هر اتفاق بدی که رخ دهد شخص به آن راضی می شود با آن کنار می آید. این سرازیری آن قدر ادامه پیدا میکند که شخص همه چیزهایی را که به خاطر ترس از دست دادن شان قادر به اقدام نیست از دست می دهد و به پوچی می رسد.
خود را از جاده زندگی کنار کشیدن و دست از اقدام شستن و به دیوار تکیه دادن و عبور رهگذران را به تماشا نشستن شاید در ظاهر ، احتمال از دست دادن دارایی های فعلی را به حداقل برساند، اما در عمل فرد را از درون تهی می سازد و در کمترین زمان قابل تصور هیچ امید و اشتیاقی برای ادامه زندگی در رو باقی نمی گذارد.
دست روی دست گذاشتن و کاری نکردن و تسلیم شرایط شدن، بدترین اتفاقی است که می تواند در زندگی یک انسان رخ دهد. به مرور اعتماد به نفس شخص از بین میرود و شعله امید و شوق فرد برای زندگی کم رنگ میشود.
توصیه من به شما این است: اگر دلهره و تردید تمام وجودتان را لبریز ساخته است، اگر حس ناتوانی و درماندگی بر دلتان حاکم شده است و اگر احساس میکنید اعتماد به نفس دیگر در وجود شما باقی نمانده است، راه چاره ی شما فقط یک چیز است: برخیزید و کاری بکنید! همین!
مهم نیست این کار چیست! می تواند گذاشتن یک ورقه ی سفید کاغذ مقابلتان و نوشتن طرح ها و مشکلات تان و راه حل های قابل حصول باشد. می تواند نوشتن یک سری جملات امید بخش خطاب به خودتان باشد.می تواند تلفن زدن به چند نفر از دوستان و آشنایان باشد. می تواند تمیز کردن منزل و مرتب کردن وسایل باشد.می تواند جستجوی کار در ادارات و کارگاه های اطراف منزل تان باشد.می‌تواند هر کاری باشد به جز تسلیم شدن و نشستن و در خود فرو رفتن.
خواهید دید به محض فعال شدن شما دنیای اطرافتان نیز شروع به تغییر و حرکت می کند. درست شبیه به پروانه ای که وقتی داخل آب بی حرکت افتاد، آب اطراف او هم بی حرکت است، اما به محض بال بال زدن و تقلا کردن، آب نیز شروع به تغییر می کند و بسته به میزان نیرویی که پروانه وارد می کند، امواج آب نیز کم و زیاد میشوند، اگر این امواج به اندازه کافی قوی باشند، می توانند پس از برخورد با کناره های ساحل دوباره به سمت شما برگردند و به صورت یک نیروی مضاعف پروانه وجود شما را از غرق شدن نجات دهند و به سمت ساحل نجات بکشانند.
به هر حال هیچکس برای کسی که روی زمین افتاده دست کمک دراز نمی‌کند، اما کسی که خودش را به اطراف می کشاند، همیشه می‌تواند امیدوار دست های نجات بخشی از محیط اطراف خودش باشد.
دوباره پیام خودم را به شما عزیزان تکرار میکنم: برخیزید و به راه بیفتید. باور کنید راه افتادن بسیار راحت تر و کم دردسر تر از یکجا نشستن و تسلیم شدن است.
